Rozdział siódmy

Moje ciężkie powieki powoli się podnosiły. Obraz był lekko rozmazany, tak jakby za mgłą. Poraziło mnie światło latarki, którą lekarz świecił mi po źrenicach. Głowa niemiłosiernie bolała, prawdopodobnie mocno się w nią uderzyłam. Stłuczone żebra również dawały mi popalić, a kaszel dodatkowo doprowadzał mnie do szału. Byłam mocno osłabiona i moja lekkomyślność odwróciła się przeciwko mnie. Niby mój wypadek nie był niczym poważnym, ale takie nagłe zrywanie się z łóżka nie było mądrym posunięciem, zwłaszcza, że organizm potrzebował trochę czasu na regenerację. Niechciane omdlenie było tego dowodem. Złapałam się za czoło, kiedy doktor wyszedł z sali i rozejrzałam się po pomieszczeniu. Nadal leżałam w tej samej sali, co wcześniej. Byłam sama. Przez chwilę zamroczona, próbowałam przypomnieć sobie, co się stało i wtedy mój wzrok skupił się na zielonej teczce, leżącej na brzegu mojej szpitalnej szafki. W jednej chwili przypomniałam sobie o wizycie Radeckiego, a dodatkowym dowodem była płyta znajdująca się obok.
       Spojrzałam na okładkę, na której widniała postać Mikołaja, trzymającego w ręku gitarę. Na czarno-białym zdjęciu wyglądał na skupionego, a jednocześnie rozmarzonego. Tak, jakby intensywnie myślał o czymś, co było dla niego ważne... Powiedziałabym nawet, że był zdeterminowany. Nie wiedzieć czemu, uśmiechnęłam się pod nosem, za co zganiłam się i szybko odłożyłam krążek na miejsce, chcąc odsunąć od siebie jego sylwetkę, która teraz krążyła mi w głowie, a poza tym ogarnęła mnie wszechmocna ciekawość, co takiego znajdowało się w tajemniczej teczce. Moje teksty? Moja muzyka? Odważyłby się nosić to ze sobą? A może szedł na spotkanie z Anitą i tylko po drodze do mnie wstąpił? Podniecenie sięgało zenitu. Chciałam jak najszybciej dowiedzieć się, co było w środku! Musiałam to sprawdzić! Już sięgałam osłabioną ręką w kierunku półki, ale przestraszona cofnęłam ją, kiedy do sali wpadł zmarnowany Artur. Na mój widok momentalnie się uradował i ożywił. W lewej ręce trzymał kubek kawy z automatu, a w powietrzu unosił się zapach kofeiny. Był lekko rozczochrany, a jego koszula strasznie się wygniotła. Uśmiechnęłam się sztucznie, cholera! Miał facet wyczucie chwili z tą niespodzianką z Mikołajem w roli głównej. Potrafił zaskoczyć i zrobić prawdziwe "bum", ale dziennikarze już tak chyba mają, prawda? Usadowił się wygodnie naprzeciwko mnie, zajmując tym samym drewniane krzesełko z obłamanym oparciem. Byłam mu wdzięczna za pomoc, jednak teraz myślałam tylko o tym, żeby otworzyć dokumenty piosenkarza.
              Artur wziął łyk brązowego naparu, nie odrywając ode mnie swych przeszywająco niebieskich oczu. Czekałam na jego kolejny ruch, dokładniej okrywając się kołdrą. Nie chciałam, żeby patrzył na moją obleśną, nieświeżą bluzkę. Jedynie głowa wystawała spod nakrycia, ale z tego też nie byłam do końca zadowolona. Och, jak ja pragnęłam długiej, relaksującej kąpieli...

            - Jak się czujesz? - zagaił Artur, okazując mi tym samym troskę i współczucie. 

Nie mogłam pojąć dlaczego tak zainteresował się losem obcej dziewczyny. Może czuł się w jakimś stopniu odpowiedzialny, bo to on zabrał mnie ze sobą do Warszawy? Możliwe... Zaczynałam mieć lekkie wyrzuty sumienia, że przeze mnie tracił swój cenny czas.

            - Bywało lepiej, ale nie będę narzekać. - Machnęłam ręką, próbując rozluźnić atmosferę i trochę go uspokoić. - Nadal tu jesteś? - westchnęłam, trochę zażenowana swoją nieporadnością.

            - Cały czas, odkąd zemdlałaś - potwierdził moje przypuszczenia. Złoty z niego facet. - Rozmawiałem z lekarzem...

 - Zaraz, zaraz - przerwałam mu. - Przecież lekarze udzielają informacji tylko osobom z rodziny - spojrzałam na niego pytającym wzrokiem, a moja wąska brew powędrowała do góry.

            - Jestem dziennikarzem, wystarczy jedno odpowiednio sformułowane pytanie i człowiek sam chce ci wszystko opowiedzieć - mówił dumnym tonem głosu, puszczając mi oczko. 

Faktycznie, może coś w tym było. 

            - Jesteś bardzo dobrym dziennikarzem - stwierdziłam z aprobatą, a on butnie wypiął pierś do przodu. 

Widać było, że kochał swój zawód i był zadowolony ze swojego życia, chociaż wybrał żywot singla. Zresztą, samotny trzydziestolatek w dzisiejszych czasach to norma, ale jednego mu zazdrościłam - mógł robić to, co wychodziło mu najlepiej i co było jego życiową pasją. Ja nie mogłam... A wszystko przez tych cholernych oszustów! Zacisnęłam mocno zęby, by nie okazać rozdzierającej mnie od wewnątrz złości. Nie chciałam wyładowywać swojej frustracji na nim.

            - Gdzie teraz mieszkasz? - zapytał nagle, onieśmielając mnie tym. 

Przez chwilę zawahałam się, lecz co złego mogłoby mnie spotkać z jego strony? Okazał mi tyle życzliwości, jak nikt inny, pomimo, że znałam go tylko kilka tygodni. Chyba mogłam mu zaufać na tyle, by znał chociażby mój adres. Odkąd tu przyjechałam był moim Aniołem Stróżem, to chyba dobre określenie.

            - W hotelu, dlaczego pytasz? - Chciałam się dowiedzieć jaki był jego cel. 

            - Zabieram cię do siebie, doktor powiedział, że potrzebujesz opieki przez kilka dni, a poza tym będę miał na ciebie oko i na pewno już więcej nie wpadniesz pod auto - wyjaśnił.

Halo, stop! Całkowicie mnie tym zaskoczył. Co to w ogóle za propozycja? A raczej stwierdzenie, bo nawet nie śmiał dowiedzieć się jakie było moje zdanie na ten temat. A może ja wcale nie chciałam? Nie potrzebowałam? Kto normalny bierze obcą dziewczynę pod swój dach? Cholera, nie jestem przecież umierająca, a tylko lekko poobijana. Ludzie...

            - Artur to nie jest...

- Nie dyskutuj, już postanowiłem - oznajmił głosem nieznoszącym sprzeciwu. - Wiedziałem, że będziesz marudzić, ale pozwól sobie pomóc. - Wlepił we mnie wzrok.

Nie wiedziałam, co o tym myśleć, ale szczerze - nie podobało mi się to... Nie byłam przyzwyczajona do takich gestów. Polubiłam go, był zabawny, pomocny i inteligentny, jednak nasza znajomość na pewno nie była na takim etapie, a poza tym po prostu trochę się bałam. Przecież Anitę znałam dziewięć lat, a na końcu okazała się być naprawdę podła, jaką miałam pewność, że z Arturem nie będzie tak samo, albo i jeszcze gorzej?

            - Nie bój się, nie jestem psychopatą - powiedział i oparł łokcie na swoich kolanach.

Doskonale wyczuł moje obawy, ale cała ta sytuacja mocno mnie deprymowała.

            - Dlaczego mi pomagasz? - Obudziła się we mnie ciekawość.

Czy miał z tego jakiś zysk? Nie sądzę... Lecz teraz już nic mnie nie zdziwi tak naprawdę.

            - Ponieważ uważam, że na to zasługujesz. Widzę w tobie dobrą dziewczynę, ale trochę zagubioną - wyznał szczerze, nie spuszczając ze mnie wzroku.

Tak, Igę Stachowską zatkało. Albo raczej zabolało. Tak jak ja wcześniej trafiałam w słabe punkty Radeckiego, teraz Artur wkuwał się w moje. Czy byłam zagubiona? Raczej tak, ale nie sądziłam, że ktoś okaże mi tyle serdeczności. Z góry przypuszczałam, że w Warszawie będę sama jak palec i nikt nawet nie zechce ze mną rozmawiać. Tymczasem spotkałam na swojej drodze bezinteresownego człowieka. Rzadkość, wyjątek, skarb...

            - Zastanowię się nad twoją propozycją, dobrze? - zapytałam.

            Nadal miałam wielki problem z oswojeniem się z myślą, że ktoś chce się mną zaopiekować. Od śmierci mamy nikt tego nie robił, a dodatkowo to ja musiałam zająć się załamanym ojcem. Ze szpitala miałam wyjść za jakiś dzień lub dwa. Nie chciałam podejmować decyzji pochopnie, więc postanowiłam, że to przemyślę. Może to miałoby jakieś plusy i sens. Chociażby to, że czynsz byłby na pół czy rachunki i przede wszystkim na pewno nie czułabym się tak samotnie jak w hotelowym pokoju. Naprawdę nie sądziłam, że może coś takiego zaproponować i nawet nie przyszłoby mi to do głowy...

            - Jasne - nie naciskał. 

Uśmiechnął się delikatnie i umiejętnie zmienił temat. Przez resztę jego wizyty nie wspominał już o tym i to mi się podobało. Trochę mnie rozśmieszył, opowiadając mi o swoich studenckich przygodach, dzięki czemu poznałam go także z innej strony, tej rozrywkowej. Czy Artur to ideał? Widziałam w nim wszystkie cechy jakie powinien mieć prawdziwy mężczyzna. Opiekuńczy, miły, mądry, zabawny, czarujący, przystojny... Mimo to potrzebowałam się zastanowić nad wspólnym mieszkaniem.

            Przez jego wizytę całkowicie zapomniałam o Radeckim i o zemście. Dziennikarz odwiódł moje myśli w zupełnie innym kierunku i w sumie dobrze. Trochę się odprężyłam w jego towarzystwie, bo już dawno tak dobrze z nikim mi się nie rozmawiało. Kiedy oznajmił, że musi już iść, zrobiło mi się trochę szkoda, ale rozumiałam go. Miał swoje życie, a ja byłam w nim tak potrzebna jak śnieg w lecie. Patrzyłam jak podniósł swoje cztery litery i zmierzał do wyjścia. Spojrzałam odruchowo na jego tyłek i chyba właśnie pożerałam go wzrokiem. No co, że jestem dziewczyną to nie mogę sobie trochę popatrzeć? Zachichotałam demonicznie pod nosem. Artur odwrócił głowę i lekkim głosem rzucił mi krótkie "do zobaczenia" na pożegnanie. Pomachałam mu, a kiedy zniknął z mojego pola widzenia wszystko, co do tej pory mnie frasowało, powróciło jak bumerang. Znowu skupiłam się na tajemniczych dokumentach i chęci odkrycia prawdy, ale znowu ktoś mi przeszkodził. Tym razem przyszła salowa z kolacją. W normalnych okolicznościach nie najadłabym się za bardzo bułką i dwoma plasterkami szynki, ale przez leki nie odczuwałam wielkiego głodu.

Po skończonym posiłku wróciłam do teczki. Ciekawość zżerała mnie od środka, czy tam naprawdę są moje teksty?

            To, co zobaczyłam trochę zbiło mnie z tropu, ale na pewno nie były to moje utwory. Za to mogłam przejrzeć gruby plik szpitalnych dokumentów. Wypisy, przyjęcia, kosztowne recepty, zalecenia... Kompletnie nic z tego nie rozumiałam. Przewracałam kartki tam i z powrotem, ale bez powodzenia. Nie znalazłam tam nic, co przypominałoby chociaż moje utwory. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego i ni cholerę nie pasowało mi to do Mikołaja. Przecież na pierwszy rzut oka było widać, że zdrowy z niego chłop. Jaki więc to miało z nim związek? Chcąc dowiedzieć się czegoś więcej, dokładnie przejrzałam jeden z opisów lekarzy. Język i styl w jakim to było napisane niezbyt do mnie przemawiał, gdyż nijak rozumiałam te medyczne zwroty. Wolałabym, żeby ktoś jasno określił i wywalił kawę na ławę, gdyby coś mi dolegało niż mącił w głowie jakimiś łacińskimi nazwami, których nie umiałam nawet dobrze przeczytać. Jedyne czego się tam doszukałam to "mięsak Ewinga" lub inaczej, ,"guz Ewinga". Przeraziłam się, gdy znalazłam informację, dotyczące zaleceń o amputacji nogi i przyległych narządów. Czyżby Radecki miał jakieś problemy z nowotworem? Mniej więcej domyślałam się na czym polega ta choroba, ponieważ interesowałam się nowotworami, gdy i moja mama miała problemy zdrowotne, a o tej konkretnej przypadłości, której nazwę przed chwilą przeczytałam, usłyszałam chyba kiedyś, gdy oglądałam program na Discovery. Trochę mi to nie pasowało i nie chciałam dopuszczać do siebie myśli, że może być chory. Przecież ostatnio grał w jakimś meczu charytatywnym, żeby jeszcze bardziej podlizać się i poprawić swój fałszywy wizerunek. Tam sprawiał wrażenie pełnego sił, a nie umierającego, a wyniki badań, które trzymałam w ręku były dosyć poważne i jednoznaczne. Może to jego kolejny chwyt marketingowy? Czytałam zaciekawiona dalej, przewróciłam kartkę i zrobiłam wielkie oczy, kiedy zobaczyłam sumę za pobyt w ośrodku rehabilitacyjnym. Czy to możliwe, żeby kosztowało to tyle pieniędzy? Ja przez całe swoje życie nie miałam tyle na koncie. Coraz bardziej zaintrygowana, próbowałam doszukiwać się kolejnych informacji. Dorwałam wypis ze szpitala, gdzie spodziewałam się znaleźć jakieś dane osoby, której to wszystko dotyczyło, ale o dziwo nie znalazłam nawet żadnego imienia. Opcja z chwytem marketingowym odpadała, inaczej dokumenty byłby podpisane. Owszem, Mikołaj to wpływowy człowiek, a klinika chyba była prywatna, ale że ktokolwiek zgodził się na anonimowość dokumentów? To było dziwne, naprawdę dziwne...

***

Rozdział siódmy za nami. 

Wiemy, że rozpoczął się rok szkolny i czasem brakuje już sił na przeczytanie czegokolwiek, więc dziękujemy tym, którzy są. Rozdział jest jaki jest, ale obie mamy grypę, więc musicie wybaczyć...
Liczymy na szczere opinie, pozdrawiamy. :)