Rozdział trzeci

W końcu przyszło pożegnać mi się z Arturem. Dojechaliśmy do Warszawy, a właściwie do jej obrzeży cali, zdrowi i w dobrych humorach. Miałam ochotę nosić go na rękach za to, że zjawił się w odpowiednim czasie i miejscu oraz, że mnie ze sobą zabrał. Chociaż raz poszczęściło mi się w życiu, za co wisiałam mu przysługę.

Było trochę po szóstej, a ja musiałam jeszcze przedostać się do centrum. Mój wybawca niestety nie mógł mnie podrzucić, ale i tak byłam mu wdzięczna, bo to dzięki niemu w ogóle się tutaj dzisiaj dostałam. Wypadałoby znaleźć sobie jeszcze jakieś miejsce do spania. Szukałam wcześniej czegoś w internecie, ale miasto wydało mi się tak duże, że poczułam się trochę zagubiona. Ciężko mi było skoncentrować się na innych sprawach, gdy w mojej głowie wciąż przywoływałam postać Anity i Mikołaja. Miałam wrażenie, że zaniedbuję podstawowe sprawy, będąc całkowicie pochłonięta myśleniem o nich.

Po drodze Arczi, któremu jak widać zdążyłam już nadać ksywkę, wypytywał kilka razy, co sprowadzało mnie do naszej stolicy. Oczywiście prawdy mu nie powiedziałam, bo i tak by mi nie uwierzył. Zresztą nikt by nie uwierzył, więc wymyśliłam na poczekaniu jakąś historyjkę, że znudziło mi się życie w małej mieścinie i pragnęłam zaznać czegoś nowego. Po części było to prawdą, lecz przygód takiego rodzaju wolałabym uniknąć. I mówiłam to poważnie. 

Zatrzymaliśmy się na parkingu przed supermarketem. Blondyn uśmiechnął się do mnie przepraszająco, twierdząc, że musi jeszcze skoczyć na zakupy i po prostu nie ma możliwości, aby mógł mnie zawieźć dalej. Nie miałam mu tego za złe. Obcy człowiek zrobił dla mnie więcej niż moi bliżsi znajomi. Otworzyłam swoją torebkę i z małego, bordowego notesu wyrwałam kartkę. Szukanie długopisu okazało się trochę trudniejszym zadaniem i zajęło mi więcej czasu, ale ostatecznie dokopałam się też do niego w tym całym bałaganie, który panował w mojej torebce. Zanotowałam na papierze dziewięć dużych cyfr i drukowanymi literami napisałam "Zadzwoń jeśli będziesz potrzebował dodatkowego pasażera. Razem jest raźniej! IGA", po czym podałam mu go do ręki. Szerszy uśmiech pojawił się na jego ustach, a na nosie zawitało kilka zmarszczek.

- Biorę to sobie do serca. - Pomachał mi kartką przed oczami. W głębi duszy liczyłam na to, że odezwie się do mnie w sprawie tych wejściówek na przyszłe miejsce mordu pana Mikołaja, czyli nudnawą vipowską imprezę, która miała się odbyć gdzieś w Warszawie. Musiałam się tam dostać i poznać osobiście tego oszusta. Nie widziałam innej możliwości.

Tymczasem pożegnałam się z Arturem i ruszyłam w stronę postoju dla taksówek. Dobrze, że mama zostawiła mi trochę oszczędności, bo nie wiem jakbym sobie bez nich poradziła. Wiedziałam jednak, że na życie w stolicy to jest za mało, nawet na te kilka miesięcy i będę musiała znaleźć chociażby dorywczą pracę. Obojętnie gdzie i co, bylebym miała jakiś grosz. 

Po kilku minutach złapałam taryfę, która zawiozła mnie do samego centrum Warszawy. Oczywiście zapłaciłam jak za worek zboża, ale nie miałam innego wyjścia. Mój bagaż był dość ciężki, a nie czułam się zbyt pewnie i wolałam się nie zgubić, korzystając pierwszy raz z podmiejskich autobusów czy tramwajów. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to wiele wieżowców i oczywiście Pałac Kultury. Kierowca wysadził mnie trochę dalej od centrum, a ja wyjęłam z torebki mapę, którą kupiłam jakiś czas temu. Mężczyzna wytłumaczył mi mniej więcej gdzie się znajdujemy, więc odszukałam to miejsce na mapie i próbowałam ułożyć sobie w głowie, którędy mam iść, by dotrzeć do kilku moteli, których adresy znalazłam wcześniej w internecie. Byłam jednak dość głodna, więc wstąpiłam do najbliższego lokalu i zamówiłam obiad. Na drogach panowało istne szaleństwo, nie to co w moim miasteczku. Kierowcy na siłę wpychali się sobie nawzajem, piesi biegali przez pasy, chodniki były pełne ludzi, prawie nie było gdzie się ruszyć. I pomyśleć, że tutaj to codzienność - ten miejski zgiełk, pęd za wszystkim. Warszawa tętniła życiem z każdą godziną coraz bardziej. Było już po piątej, a ja zauważyłam, że w barach pojawia się coraz to więcej osób i że wszyscy byli w imprezowych nastrojach pomimo iż był środek tygodnia. U mnie pewnie wiało nudą jak zwykle i wszyscy już dawno siedzieli w domach. Od niepamiętnych czasów moim wielkim marzeniem było się tutaj znaleźć, ale nie w takich okolicznościach. Nie na siłę, sama i bez niczego, lecz teraz byłam oczarowana stolicą. Rozglądałam się dookoła i jak ostatnia sierota wpadałam na ludzi, którzy zresztą też żyli w swoim świecie. Spodobała mi się Warszawa, ale chciałam już odpocząć, wykąpać się i położyć spać. 

Weszłam jedną z bocznych ulic, mając nadzieję, że tam znajdę tani motel, którego adres zapisałam na kartce. Po drodze mijałam kolorowe kamieniczki i bloki oraz kilka sklepów spożywczych, banków i pubów. Uważnie się wszystkiemu przyglądałam, starając się zapamiętać każdy detal. Robiło się już trochę ciemno, więc gdy tylko zauważyłam neonowy napis "Dom gościnny", nie wahałam się ani sekundy dłużej. Nie chciałam włóczyć się w nocy po mieście i to na dodatek sama. Kto wie, kogo mogłabym spotkać... 

W środku budynek wyglądał znacznie lepiej niż z zewnątrz. Było dość skromnie, ale ja wcale nie szukałam żadnych luksusów i pięciogwiazdkowych hoteli z basenem. Kremowe ściany, dziwne obrazy na nich, płytki i kilka kwiatów - tak wyglądał hol. Stwierdziłam, że zostanę tutaj, bo ceny były dość korzystne w porównaniu z innymi miejscami w tej okolicy, takie informacje przynajmniej odszukałam wcześniej, a to najbardziej mnie interesowało. Ciągnąc za sobą walizkę, podeszłam do recepcji, gdzie przywitała mnie młoda, zielonooka dziewczyna z długimi, idealnie prostymi, czarnymi włosami. Miała dość wydatny biust, smukłą sylwetkę i trochę dziwny zgryz, którego niejeden facet pewnie nawet by nie zauważył, przyglądając się jedynie jej piersiom. 

- Dobry wieczór, szukam wolnego pokoju na kilka dni - zaczęłam. Dziewczyna chwilę mi się przyglądała, po czym spuściła głowę w ekran monitora.

- Mamy wolne pojedyncze pokoje z łazienką, czterdzieści złotych za noc, za dostęp do Internetu i telewizji trzeba dopłacić. Nie zapewniamy posiłków - wytłumaczyła.

Przystałam na to wszystko z wielkim entuzjazmem, bo podejrzewałam, że nigdzie taniej już nic nie znajdę. Zapłaciłam za tydzień z góry, odebrałam klucz i ruszyłam do mojego nowego lokum na pierwszym piętrze. W środku, tak jak się spodziewałam, szału nie było, ale porażki też nie i odpowiadało mi to. Ściany były pokryte fioletową farbą, na środku stała mała wersalka, na przeciwko znajdowała się komoda, a na niej telewizor. Obok fotel i mały, drewniany stolik. To było wystarczające jak dla mnie. Rzuciłam walizkę w kąt i poszłam zobaczyć łazienkę, która niczym się nie wyróżniała. Cała biała włącznie z płytkami, prysznicem, umywalką i toaletą. Jedynie lustro odbijało się w tym wnętrzu. Wróciłam do pokoju, wyciągnęłam z moich rzeczy ręcznik i kosmetyczkę, po czym udałam się pod prysznic. Byłam tak zmęczona po podróży, że marzyłam tylko o tym, by się odświeżyć i położyć, ale musiałam zadzwonić jeszcze do ojca, ponieważ prosił, bym to zrobiła, kiedy już dojadę. Chciał mieć pewność, że jestem cała i zdrowa. Wykręciłam jego numer i po chwili w słuchawce usłyszałam męski głos. Zapewniłam go, że jestem w jednym kawałku i wszystko jest w porządku, choć tak naprawdę nie było. Mimo to uspokoiłam go i obiecałam często się odzywać. Czułam, że będę za nim tęsknić i to bardzo. Tak samo za domem.

Kilka dni później nic nie wskazywało na to, że szanse odnalezienia się moich wrogów diametralnie się zwiększą. Ciągle nie miałam pojęcia, gdzie mogę zacząć ich szukać, dlatego, że Mikołaj ostatnio odwołał większość koncertów. Wiedziałam o tym, ponieważ zapisałam się do jego fanklubu, co oczywiście wcale mnie nie cieszyło. Nie było jednak innego wyjścia, bo nie miałam dostępu do tego całego "vipowskiego" światka. Może byłoby inaczej, gdyby moje piosenki nadal były moje... Z każdym dniem miałam coraz mniej nadziei na to, że uda mi się to zmienić. Tymczasem podawałam kawę jakiejś parze w niewielkiej kawiarence przy centrum, gdzie udało mi się dostać pracę. Wiadomo, nie był to szczyt moich marzeń, ale z czegoś musiałam żyć, więc nie wybrzydzałam, a atmosfera, miłe szefostwo i załoga sprawiali, że chciałam tu przychodzić. Planowałam niedługo wynająć pokój, bo na dłuższą metę mieszkanie w hotelu nie było zupełnie opłacalne. Pomiędzy zamówieniami, które zbierałam od klientów, zadzwonił mój telefon. Zobaczyłam na wyświetlaczu nieznany numer i wyszłam na zaplecze, gdzie nacisnęłam zieloną słuchawkę. Byłam ciekawa kto to.

- Cześć Iga, tu Artur! - usłyszałam. Nie mogłam dać wiary, już myślałam, że o mnie zapomniał! Żywiłam nadzieję, że ma dla mnie coś, czego pragnęłam teraz najbardziej na świecie. - Dzwonię w sprawie tej wejściówki, którą obiecałem ci spróbować załatwić - powiedział, a ja byłam coraz bardziej podekscytowana. - Słuchaj nie udało mi się ich zdobyć... - Momentalnie ostygłam. Byłam strasznie rozczarowana.

- No w porządku, nic się nie stało, dzięki, że próbowałeś - odpowiedziałam smętnym głosem. Sama będę musiała wymyślić jakiś nowy plan.

- Ale nie dałaś mi skończyć! Nie udało mi się załatwić wejściówek, ale mam dla ciebie inną propozycję. Potrzebują tam kelnerek na wieczór, jeśli byś chciała mogłabyś przy okazji zarobić...

- No jasne! - Nawet nie dałam mu dokończyć. To było idealne rozwiązanie. Nie dość, że załatwię tego gościa, to jeszcze zarobię trochę kasy. Gdy jechaliśmy do Warszawy, wspomniałam Arturowi, że kiedyś dorabiałam, pracując w pizzerii u znajomego taty, i że chyba tylko taką pracę na początku uda mi się znaleźć w stolicy, ewentualnie zatrudnić się w sklepie.

- Jednak będziesz musiała iść tam sama, bo moja siostra się nie zgodziła - oznajmił, ale mi wcale to nie przeszkadzało. W mojej głowie zrodził się obraz tego jak wbijam Radeckiemu nóż w serce, dosłownie, a nie tak jak on mi. Straszne myśli krążyły mi po głowie i będę musiała bardzo uważać, żeby ich nie wprowadzić w życie. 

Uzgodniłam z Arturem, że przyjdę pod jego redakcję zaraz po skończeniu zmiany i tam powie mi dokładniej jak to wszystko będzie wyglądać. W pracy zauważyli, że jestem ożywiona i że w ogóle nie zachowuję się tak jak ja. Marzyłam o tej chwili od tak dawna, a teraz miałam spotkanie z nim na wyciągnięcie ręki. Zaczęłam zastanawiać się jaki on jest. Czy w rzeczywistości też jest takim bydlakiem i chamem? Czy swoich najbliższych też oszukuje? Jakim człowiekiem jest, skoro stać go na takie świństwa? Zastanawiałam się nawet nad tym, czy faktycznie ma taką ładną buźkę, czy to tylko masa stylistów i Photoshop pracują na jego wygląd. Czy spotkam tam Anitę? Wiele pytań, na które odpowiedź uzyskam już wkrótce... Miałam ochotę skopać im tyłki. Nie mogłam się doczekać, kiedy wpadnę na tą imprezę i rozwalę ją z takim hukiem, że każdy mnie popamięta i to nie przez moje platynowe płyty. Uważajcie, wy, obrzydliwi, niemoralni kłamcy. Iga Stachowska nadchodzi, a ta cała szopka już wkrótce runie jak domek z kart!

***

Cześć ;) rozdział trzeci za nami. Trochę krótko, ale to tylko przejściowo. Obiecujemy więcej akcji w przyszłych rozdziałach, a zwłaszcza na imprezie, która przed nami.

Pozdrawiamy i dziękujemy za wszystkie miłe słowa :)