Rozdział czwarty

            Jesteś draniem, zerem, łajdakiem. Skurwielem? Nienawidzę cię, nie znoszę, nie cierpię. Rzygam tobą? Zapłacisz mi za to, skopię ci dupę, zniszczę każdy dzień. Rozpierdolę twój świat? Bezczelny kretynie, perfidny złodzieju, egoistyczny oszuście. Parszywa świnio? Ha, ha, ha… To proste, nie mogłabym powiedzieć mu tego w twarz. Zresztą, najchętniej naplułabym mu w ten wypielęgnowany ryj i pobiła ze skutkiem śmiertelnym, ale nie… Wolałam, aby cierpiał, aby czuł się tak upokorzony i wykorzystany jak ja. Już wyobrażałam sobie te piękne dni, gdy idealny Mikołajek przechodzi katusze, emocjonalne, nie fizyczne. Ból psychiczny zgniata duszę, cielesny co najwyżej jaja. Ale on to ich chyba nawet nie ma…

            Pociągnęłam czerwoną szminką usta, zamrugałam wytuszowanymi rzęsami, dokładnie przyglądając się w lusterku swoim policzkom, na które nałożyłam cienką warstwę fluidu i głęboko westchnęłam. Jak na kelnerkę przystało, upięłam włosy w schludny kok, ażeby żaden z gości nie napotkał w przystawce niespodzianki w postaci mojego włosa. Chociaż akurat Radecki mógłby się nim zakrztusić, zupełnie by mi to nie przeszkadzało. Naprawdę, chęć zemsty rozsadzała moje wnętrze, czułam, że wszystko się we mnie telepało. Jednak przez te kilka dni, które zostały mi do imprezy, przemyślałam całą sprawę. Pójdę tam, oczywiście, ale muszę działać stopniowo. Mogłabym tam wpaść, nawet z pistoletem, wykrzyczeć całą prawdę, pozabijać winnych i wystraszyć pozostałych, lecz po takim przedstawieniu jedyne, co by mnie czekało, to białe ściany i piżamka ze szpitala psychiatrycznego, w którym spędziłabym na pewno najcudowniejszy czas w swoim życiu. Iga Stachowska postanowiła zatem zrezygnować z tego luksusu i zemścić się z klasą. Było we mnie multum gigantycznie okrutnych uczuć, których się bałam, ale które wciąż narastały. Czułam w pewien sposób, że przez cały ten żal, traciłam nad sobą kontrolę.

            Nie podobało mi się jak wyglądałam w uniformie, który przygotowano specjalnie na tę stypę. Nigdy nie przepadałam za krótkimi spódniczkami, chociaż podkreślały kobiecie atuty. Nie umiałam zrozumieć po jakiego wała łączy się tę część garderoby z elegancką bluzeczką o śnieżnobiałym kolorze, ze sztywnym kołnierzykiem i drobnymi guziczkami. Stwierdziłam, że nie będę się męczyć, latając w szpilkach w tę i z powrotem, dlatego włożyłam wygodne, ciemne baleriny. Pierwszy raz spotkałam się z tym, by kobiecej części obsługi kazano do takiej pracy zakładać szpilki. Totalne nieporozumienie. Jak na mój gust prezentowałam się niczym napalona kujonka. Brakowało mi tylko okularów i książek pod pachą. Cóż, z tacą wcale nie wyglądałam lepiej. Nie miałam się co przejmować, ponieważ na imprezie było dziesięciu kelnerów, więc nie czułam się osamotniona w swoim dziwacznie nijakim stroju. Na tle tych wszystkich gwiazdeczek wypadaliśmy dość blado. No jasne, kimże był ktoś taki jak kelner w porównaniu z nimi wszystkimi?

            Zawsze myślałam, że gdy spotkam kogoś sławnego, będę czuła się zaszczycona i stremowana. Tymczasem nie zrobiło to na mnie zbyt wielkiego wrażenia. Moja nienawiść do Radeckiego rozprzestrzeniała się w ogromnie szybkim tempie na cały ten gwiazdorski świat. Mijałam w czasie wieczora aktorów z tych wszystkich genialnych polskich serialików, a także usługiwałam różnym wokalistom od siedmiu boleści. Może nie powinnam tak źle o nich myśleć, tak się wyrażać, lecz to było silniejsze ode mnie i nie potrafiłam nad tym zapanować. Była tu cała śmietanka celebrycka, a Mikołaja Radeckiego ani widu, ani słychu. Zabawa się rozkręcała, niektórzy nawet już sporo popili, inni dopiero przychodzili, lecz ja czułam narastające zdenerwowanie. Gdzie jesteś do jasnej ciasnej, ty, oszuście? Może się rozmyślił? Nie, nie, nie… Taka okazja i nic by z tego nie wyszło? Byłam wściekła, cholernie wściekła i właściwie straciłam nadzieję. Latałam jak durna ze sztucznym uśmiechem i pytałam kolejne sławne osoby, czy coś im podać. To ich takie lekceważące zachowanie, że niby popatrzą tak przyjemnie, a naprawdę uważają cię za nic nieznaczące tłuste i soczyste zero, cholernie mnie irytowało. Nie oczekiwałam, że zaczną ze mną rozmawiać i się mną zachwycać, ale byłoby miło usłyszeć słowo podziękowania, chociaż jedno. Czułam się coraz bardziej zmęczona, rozbolała mnie głowa od tego hałasu i zgiełku. Muzykę puszczał jakiś koleś z radia, a wszędzie roiło się od paparazzich. Flesze wciąż błyskały, nawet dostrzegłam trzech kamerzystów i dziennikarki biegające z mikrofonami. Artura jednak nigdzie nie widziałam.

Otarłam wierzchem dłoni spocone czoło i postanowiłam wyjść na zewnątrz, by trochę odetchnąć. Przeszłam przez kuchnię, gdzie również panował chaos i skwar, chwyciłam swoją kurtkę, po czym narzuciłam ją na ramiona i wyszłam na zewnątrz. Zimne jesienne powietrze od razu mnie orzeźwiło. Usiadłam na murku, zaraz przy drzwiach i rozprostowałam kości. Było już ciemno i naprawdę cicho, spojrzałam na wyświetlacz komórki i zobaczyłam, że już po dwudziestej trzeciej. Jedynie muzyka z lokalu trochę przedostawała się przez mury, ale przestało mi to przeszkadzać.  Nagle usłyszałam jakiś szmer, na początku się przestraszyłam, ale sekundę potem ochłonęłam i wytężyłam słuch. Rozmowa. Wstałam najciszej jak mogłam i w niemal zupełnej ciemności zmierzałam przed siebie, lokalizując rozmówców. Dwa głosy, kobiecy i męski. Ten drugi brzmiał znajomo, naprawdę znajomo. Głęboki, dość seksowny, a jednocześnie tajemniczy. Tak, to był on! Żołądek ścisnął mi się z przejęcia, a w głowie wszystko zawirowało. Schowałam się za drzewem, czując się naprawdę idiotycznie i spojrzałam w ich stronę. Światło latarni, umiejscowionej przy parkingu, rozjaśniło tę potajemną schadzkę. Zatarłam ręce, oczekując nie lada sensacji.

Mikołaj Radecki wyglądał… no przystojnie, ale to nie powinno mieć znaczenia... Miał na sobie szary garnitur, który doskonale komponował się z czerwonym krawatem i białą koszulą. Jego ciemne włosy najchętniej bym obcięła, bo były trochę przydługie, lecz wtedy wyglądałby chyba jeszcze bardziej atrakcyjnie. Gdy pierwszy raz zobaczyłam jego zdjęcie w internecie, pomyślałam, że facet musi mieć jakieś włoskie korzenie. Wskazywała na to jego śniada karnacja i pełne usta, a także czekoladowe oczy i coś takiego… Trudno to nazwać, ale poruszał się z klasą, tak niby uwodzicielsko, i pewnie niejedna naiwna dziewczyneczka na to poleciała. Niestety, raczej moje przypuszczenia, co do włoskich korzeni, nie miały nic wspólnego z rzeczywistością. Chyba, że jakaś prababka dziadka babki była Włoszką. Takie tam moje głupkowate domysły… Urody nie mogłam mu odmówić, pewnie także dzięki niej udało mu się zrobić szybką karierę.

Stał, opierając się o maskę czarnego samochodu. Oczywiście, jakiś mercedesik. Ja mogłam sobie pozwolić co najwyżej  na rozklekotane Tico. Wyraz jego twarzy wskazywał raczej na to, że nie był za bardzo w nastroju. Marszczył brwi, wzdychał, gestykulował. Ona natomiast chodziła nerwowo obok niego i wydawała się dość zamyślona. Nie miałam pojęcia kim była. Nie przypominałam sobie, żeby należała do sław, a poza tym wyglądała dość przeciętnie. Krótkie włosy blond, dość niska, krągła, ubrana w ciemne biodrówki i zielony płaszczyk. Zaniepokoiłam się na moment, gdy wyjęła chusteczkę i wytarła oczy, a potem wydmuchała nos. Płakała? Wytężyłam bardziej słuch, napinając przy tym całe ciało. Dzieliło mnie od nich jakieś pięć metrów, może ciut więcej.

- Sylwia, daj spokój, przyjaźnimy się tyle czasu, a ty wykręcasz mi taki numer?!

Ej, ej, mistrzem wykręcania numerów jesteś ty, barbarzyńco!

- Mikołaj, proszę cię, nie rób mi tego… – wysepleniła przez potok łez.

- Nie kocham cię, nie wiem, co sobie ubzdurałaś, ale ja nie mogę być z kimś, kogo nie darzę uczuciem i znasz mnie, nie jestem typem, który zalicza panienki, dla mnie liczy się coś więcej i przecież zawsze o tym wiedziałaś – denerwował się, jednocześnie próbując załapać czuły ton głosu.

Kto by pomyślał, że on taki uczciwy? Nie wierzyłam w te brednie. Ta dziewczyna z tego, co zdążył powiedzieć, a ja ogarnęłam, była jakąś jego przyjaciółką, zakochaną oczywiście, a on jej nie chciał. Cóż, Sylwusiu, droga, kochana, nie wyglądasz jak modelka, nie masz mu nic do zaoferowania. Pewnie jego ulubione liczby to dziewiędziesiąt-szęśćdziesiąt-dziewiędziesiąt, a nie apetyczne trzycyfrowe numery. Jeśli chcesz, by cię pragnął, to nie wiem… Może napisz jakieś ckliwe teksty piosenek? Gwarantuję ci, że wtedy na pewno się tobą zainteresuje.

Przemawiała przeze mnie duża dawka ironii, ale w głębi serca współczułam tej biedulce. Najwyraźniej krzywdzenie ludzi to zawodowa fucha Radeckiego, w dodatku ukryta. Przykre.

Blondynka odeszła, zapewne zdruzgotana, a on nawet nie wysilił się, by ją pocieszyć. Zwyczajnie ją olał. Stał tak jeszcze chwilę, co stanowiło doskonałą okazję, abym do niego podeszła i zagadała, ale… Zabrakło mi, może nie tyle co odwagi, a… pomysłu? No bo tak właściwie, co miałabym mu powiedzieć? Niestety, w żaden sposób nie zdobyłabym się na miłe słowa. Nie wobec niego. Chyba potrzebowałam jeszcze czasu, aby ochłonąć, jakoś się przygotować, lecz… Szans na takie spotkanie nie będę miała już zbyt wielu, może nawet wcale... Dobra, idę!

- Iga! – usłyszałam za sobą czyjś krzyk i od razu się zgarbiłam, marszcząc twarz. Wyglądałam jak przestraszony kot. Stałam obok drzewa i zmrużyłam oczy, a gdy je otworzyłam, dostrzegłam, że Mikołaj Radecki patrzy badawczo w moją stronę. Kurka wodna, co za wtopa!

Uśmiechnęłam się idiotycznie i odwróciłam do niego tyłem, dostrzegając jednego z kelnerów, który biegł w moją stronę i wciąż wykrzykiwał moje imię. Głucha nie byłam, po co on tak wrzeszczał? Kompromitacja na całej linii. Zamiast zbłaźnić Radeckiego, ja błaźnię się przed nim. Brawo, Iga, jesteś mistrzynią zemsty! Logicznym było, że go podsłuchiwałam, jakby inaczej, i nawet największy debil świata, by się tego domyślił.

- Gdzie ty się włóczysz?! – krzyknął na mnie z oburzeniem kelner. – Jest masa roboty, a ty sobie spacery urządzasz? Wszyscy pracujemy na pełnych obrotach i ty też powinnaś.

- Głowa mnie rozbolała, nie krzycz na mnie! – Tym razem to ja podniosłam głos, wpatrując się ze złością w szare tęczówki szatyna. – Musiałam się przewietrzyć.

Uspokoił się, ale pociągnął mnie mocno za ramię. Ruszyłam z powrotem w stronę lokalu. Odwróciłam się jeszcze ukradkiem, płonąc ze wstydu. Mikołaj wciąż patrzył i nawet uśmiechnął się pod nosem. Och, jeszcze tego brakowało, by się ze mnie nabijał. Gdyby tylko wiedział… Przynajmniej jakoś tam zaistniałam w jego świadomości. Niezbyt udanie, no ale…

Wróciłam do roboty, będąc wściekła na siebie, na kelnera i na Mikołaja. Niby nic wielkiego się nie stało, może już zapomniał i zacznę to w lepszym stylu od początku? Wątpliwe… W dodatku pojawił się w samym centrum imprezy, momentalnie wzbudzając zainteresowanie mediów, a także kolegów z branży. To była jego chwila. Od pewnego czasu był na fali, wróżono mu wielką światową karierę, chciano go poznać. Taki był "zdolny"… Obserwowałam to głupie ożywienie, czując kłujący i palący ból w sercu. Nie pragnęłam już nawet być sławna, ja po prostu nie chciałam być częścią jego sukcesu, jego życia, a byłam i nic nie mogło tego zmienić. Zabrał najważniejszą, najpiękniejszą, najbardziej intymną strefę mojego "ja" i nie miał o tym zielonego pojęcia. Okradł mnie z marzeń, z duszy, z tego, co uważałam za swoje niebo. Miałam się z tego cieszyć? Być na to obojętna? Nie umiałam, a w dodatku on tym okrutnym czynem mnie zablokował. Zmieniałam się, czułam to, przeobrażałam się w bestię, której jedynym celem było zło. Nie mogłam temu zapobiec i nie chciałam, choć bałam się tego, kim się staję i nie byłam w stanie przewidzieć do czego się posunę. W mojej głowie pojawiało się tyle okrutnych myśli i przerażało mnie, że kompletnie mi one nie przeszkadzały…

            Patrzyłam na niego. Jego uśmiechy, poruszające się wargi, marszczące się kąciki oczu, unoszące się brwi… Świat jakby zwolnił. Był tak blisko, człowiek, który z pomocą Anity zniszczył moje życie, a ja nie mogłam mu nic zrobić, bo oni wszyscy stanęliby po jego stronie. Czułam się jak w transie, błądząc wzrokiem po jego twarzy. Szukałam w niej fałszu, kłamstwa, chciwości. Powiedział, że za moment zaśpiewa piosenkę. O losie! Mój utwór w mojej obecności, a najważniejszy w tym wszystkim będzie on, a nie ja. To bolało.

            Wszedł na niewielką scenę, wziął mikrofon do ręki i zaczął śpiewać a capella utwór pod tytułem „Konstelacja serc”. Dlaczego w dodatku ta piosenka? Opowiadała o moich rodzicach, o ich cichej miłości, o pięknie, które razem stworzyli, ale tylko ja wiedziałam, o kim był ten tekst. Ludzie odbierali tę melodię i słowa jako romantyczną i cudowną historię, rozgrywającą się między dwojgiem ludzi, za pewne automatycznie utożsamiali ją z Mikołajem. Przez to zyskiwał w ich oczach, a prawda była zupełnie inna. Na sali zapadało milczenie, każdy wsłuchał się w ten utwór. Radecki śpiewał, a ja zupełnie nieświadomie zaczęłam nucić pod nosem. Każde kolejne słowo sprawiało, że nasze wargi układały się tak samo, ale na pewno nasze serca czuły co innego… Zamknęłam oczy, dając się ponieść tej chwili. Dlaczego mi to zabrałeś, dlaczego?! Krótki moment ciszy po ostatnim wersie, gromkie brawa, piski, zachwyt. Przytłoczyło mnie to zakłamanie. Otworzyłam oczy, brzydząc się nim. A on… On patrzył na mnie i zupełnie nie rozumiałam dlaczego…

***

Pierwsze zetknięcie Igi z Mikołajem za nami. Jak widać różne emocje w niej szaleją i na pewno nie ma łatwo. Mamy nadzieję, że się Wam podoba i zapraszamy na kolejne części, bo będzie się działo! Dziękujemy za wszystkie komentarze. Buziaki! :*

EDIT: Szablon zmieniony! My jesteśmy nim zachwycone! I dziękujemy Meadow za jego wykonanie. :*